o nieodłącznym elemencie naszego życia....

...czyli o śmierci.

bo ja od wczoraj jestem w szoku. jestem przerażona i mam ciarki. 

bo jeszcze w piątek z tym Panem rozmawiałam, wesoły, sympatyczny, zawsze zagadał - nawet jeśli chodziło o pogodę, pracował w szkole, co dzień tamtędy chodzę i co dzień się mijaliśmy i to 'dzień dobry' i Jego ciepły głos, lubił opowiadać o swoich wnukach, jak mieszkaliśmy w L. to byliśmy blok w blok, później my się przeprowadziliśmy do R. i on z rodziną też. no a rano w sobotę karetka, nienawidzę tego ioioioioio, bo wtedy zawsze coś się dzieje....no i masz akurat byliśmy u cioci (a ona też pracuje w szkole) dostała telefon Pan F. nie żyje....zawał.

i jednego dnia jesteś. bawisz się z wnukami, dziećmi, sprzątasz, chodzisz, biegasz, jedziesz na zakupy, witasz się z drugim człowiekiem, odwiedzasz rodzinę, no po prostu żyjesz. jesteś zdrowy, dobrze się czujesz, pracujesz, a na drugi dzień cie nie ma. 

szok.

dzisiaj żyjesz, jutro gnijesz.

i się kurwa zastanawiam co to życie jest warte?????????????????

jak żyć, skąd nie wiem kiedy ta śmierć nadejdzie. i nie chcę wiedzieć i tak się nie dowiem.

a ja mam nerwy, fochy, dużo rzeczy mnie drażni. ale jakby u mnie w rodzinie coś takiego miało miejsce to ja nie wiem. nerwy na wodzy. 

boję się.

boję się śmierci.