o karmieniu piersią

odkąd byłam w ciąży to założyłam z wielką chęcią, że będę karmić syna piersią. urodziłam, położne codziennie pomagały mi w dostawianiu małego, karmiłam i cieszyłam się :) w domu już pojawił się problem i zaczęłam karmić przez nakładki, mały nie protestował pięknie jadł, ale po 2 miesiącach zauważyłam, że jest mu mało, ale nadal chciałam karmić piersią, trochę złościłam się na męża, który nie wspierał mnie w karmieniu tylko szykował butlę dla małego - bał się, że on nie dojada....eh dlatego nasze karmienie było mieszane, okazało się, że mały ma delikatną skazę i ja muszę pozbyć się z diety mleka śmietany i wszystko co krowie. i pije Mati teraz bebilo pepti, sama byłam zła, że nie wiem ile zjada, że w piersi nie ma miarki, mały był płaczliwy, mało spał bo rzeczywiście nie dojadał. dziś ściągam synkowi dwa razy dziennie swoje mleko 150ml zjada i się uśmiecha :)) i dwa razy karmię go w nocy cycuszkiem bo łapie, w dzień go odrzuca i koniec (dlatego ściągam, a go nie dostawiam). ale chciałam napisać o więzi, bo w tv oglądałam jak to kobieta panicznie rozpaczała bo nie mogła 2go dziecka karmić piersią....ja mimo tego, że nie karmię bezpośrednio małego cyckiem tylko butelka to mimo to więź mam, bo biorę go w ręce, przytulam on patrzy mi w oczy i je, uważam, że to jest to samo, więź z dzieckiem wytwarza się nie tylko dzięki karmieniu, także uważam, że wiele kobieta przesadza...