kim będę jak dorosnę? ;>

gdy byłam dzieckiem marzyłam o tym, że będę panią z banku, później bawiłam się w szkołę i marzyłam o karierze nauczycielki, po drodze było mnóstwo pomysłów, w podstawówce zaczęłam trenować grę w piłkę ręczną - dobrze mi szło, z roku na rok stawałam się lepsza, treningi, zawody, mecze, zwycięstwa i porażki ale kochałam to - chciałam iść do gimnazjum sportowego, później do liceum i do profesjonalnego klubu jednak rodzice nie pomogli mi spełnić moich marzeń, chcieli żebym poświęciła się tylko i wyłącznie nauce, powiem wam szczerze, że miałam i ciągle mam gdzieś jakiś żal... może moje życie wyglądało by dziś inaczej. teraz gdy sama mam dziecko zarzekam się, że nie będę mu wybierała kariery, dam mu wybór, będzie chciał być tancerzem, piosenkarzem, cukiernikiem, górnikiem jak dziadek i pradziadek, a może nauczycielem to będzie. bardzo chciałabym w przyszłości pomóc mu w spełnieniu marzeń aby był szczęśliwy. i jestem pewna, że będę go wspierać. mąż ma co do niego plan. jak nic ma zostać oczywiście kim? piłkarzem. jak tylko zacznie chodzić kupimy mu piłkę bramkę i on będzie go uczył, chce w nim zaszczepić swoją miłość do piłki, trochę chce (moim zdaniem, ale nie mówię tego głośno) swoje niespełnione ambicje mu przekazać. bo mąż grał nawet w 3 lidze, dobrze grał, ale "sport to zdrowie" i kontuzja, operacja, rehabilitacja, szpital i czar prysł! jednak jego rodzice wspierali go w marzeniu, wozili na treningi, wysyłali na obozy nie bali się, i ja też się nie będę bała!